Ελπίδα είναι να πλανιέσαι να περιπλανιέσαι δίχως λογική σε φουρτουνιασμένα κύματα με μια σχεδία ξύλινη έρωτας είναι να μεθάς με μια μόνο σταγόνα απ’ τα γυναικεία αρώματα απάνω στα σεντόνια εχθρός είναι ένας κήπος γεμάτος πέτρες και αγκάθια μα με…

Εδώ και τρία χρόνια ελεύθερη πτώση στο κενό δεμένοι με μνημόνια με φόρα στον γκρεμό νέοι δίχως όνειρα γέροι χωρίς πυξίδα δεμένοι με το νόμισμα και ας μην υπάρχει ελπίδα σωσίβιο στις τράπεζες πετάει ο λαός και σώζονται οι γάγγραινες…

Όμορφες σειρήνες ντυμένες γυμνές τραγουδούν μεθυστικά με βλέμμα απλανές νομίζουν πως μπορούν κάθε Οδυσσέα να κρατούν με ύφος και στυλ όλοι να τις ερωτευτούν μα τι τις νοιάζει ο έρωτας μονάχα εγωισμός παιχνίδι με την άρπα τους και ύστερα, χαμός…

Ο Λεωνίδας πάλι χαμένος στις σκέψεις του, παρατηρούσε τις άδειες θέσεις του λεωφορείου. Κι όμως δεν ήταν άδειες οι θέσεις, τα άψυχα βρομισμένα καθίσματα, φθαρμένα, παραδομένα σαν άλλοι Προμηθέες στην αιώνια τιμωρία της φθοράς. Άδειοι είναι οι άνθρωποι, κενοί πλέον…

Μείναμε μονάχοι στη φτωχή Ελλάδα σαν άλλοι μονομάχοι με όπλο μας μια δάδα στης Ευρώπης την αρένα με προπύργιο εσένα θα κερδίσουμε την μάχη παρά τα όσα μας λάθη έστω δίχως στρατηγό που πουλήθει στον εχθρό με τη δάδα σου…

Μέσα σε δυνατή βροχή ομπρέλες πολύχρωμες τις κρατούν γερά άνθρωποι είρωνες εσύ προχωράς αργά κάτω απ’ τις τέντες όχι για να μην βραχείς δεν είσαι από τις τέτοιες με τον φόβο του νερού που ξεπλένει αμαρτίες και πνίγει συνεχώς δικές…

Πεταμένες λέξεις δεξιά, αριστερά ληγμένες σκέψεις που σε πήραν μακριά όσο κι αν προσπάθησα νίκησαν αυτές ξανά όσο κι αν με πλήγωσες δεν μετανιώνω πια προτίμησες να χορέψεις μέσα σε διάφανη βροχή δίχως ομπρέλα με μεγάλη προσμονή άδειοι θεατές χωρίς…

Ουράνιο τόξο ασπρόμαυρο ξεπροβάλλει στη συννεφιά και χαλάει την εικόνα που επικρατεί στην ερημιά μόνα παγκάκια αδειανά δίπλα σε μαύρους κάδους τα σκουπίδια της ζωής ανθρώπινο έγκλημα πάθους πεσμένα φύλλα πράσινα πού έγιναν καφέ παλιά δικά μας όνειρα που μείναν…