Οι ανθρώπινες «σταθερές»

Οι περισσότεροι άνθρωποι, είτε σχέσεις είτε φίλοι, που θα περάσουν απ’ τη ζωή μας είναι περαστικοί, θα μπουν θα κάνουν τη βόλτα τους και ύστερα θα αποχωρήσουν και θα τραβήξουν για τον επόμενο σταθμό της ζωής τους, μέχρι να βρουν τους τερματικούς τους. Όμως, κάποιοι ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, είναι πάντα οι σταθερές μας. Και όχι δεν είναι οι άνθρωποι ένα π ή ένα e, όπως οι δύο γνωστότερες μαθηματικές σταθερές. Μοιάζουν περισσότερο με ένα μόνιμο μέγεθος, που παραμένει σταθερό και αναλλοίωτο στο χρόνο.

Υπάρχουν, λοιπόν, κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι είναι η πυξίδα μας, που πάντα είναι εκεί για να προσδιορίζουμε τον εαυτό μας, έχοντας ως αναφορά αυτούς, όπως η πυξίδα τα σημεία του ορίζοντα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ο δικός μας ορίζοντας, βρίσκονται πάντα εκεί για να μας προσανατολίσουν, όταν μοιάζουμε να έχουμε χάσει την κατεύθυνσή μας και να μας βάλουν ξανά στη σωστή ρότα.

Κι όμως καμιά φορά, ακόμα και αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να σκορπίσουν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, να μη βρίσκονται πια πλάι μας, να χαθούν απ’ τα μάτια μας. Όμως, ακόμα και τότε συνεχίζουν να μας καθορίζουν, γιατί είναι τόσο σπάνιοι, τόσο μοναδικοί για εμάς, που βρίσκονται μέσα μας και δε σβήνουν ποτέ, δε σταματούν ποτέ να λάμπουν όπως ο πολικός αστέρας στον ουρανό.

Στην πορεία της ζωής μας, θα καταλάβουμε πως ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν να γίνουν μοναδικοί για εμάς. Θα δοκιμάσουμε με πολλούς, όμως γρήγορα θα διαπιστώσουμε πως υπάρχουν αγεφύρωτες αποστάσεις αναμεσά μας, οξύνοντας τη μοναδικότητα αυτών των ελάχιστων, αυτών των μοναδικών και παντοτινών.

*Απόσπασμα απ’ το «Όταν γνώρισα τα μάτια σου» (24γράμματα, 2020)