17 Νοέμβρη

Της μεταπολίτευσης η προίκα

είναι με αίμα ποτισμένη

επτά χρόνια και τρεις μήνες

μες στο γύψο εγκλωβισμένη

 

στη Μακρόνησο, στη Γυάρο

και στα άλλα ξερονήσια

βίωνε ξανά η πατρίδα

την παντοτινή μας την Οδύσσεια

 

ξύλο, φάλαγγα και πόνος

Μπουμπουλίνας δεκαοχτώ

κει που φώλιαζε ο τρόμος

για ένα σκάρτο ομολογώ

 

με έμβλημα έναν φοίνικα

βγαλμένο από τις στάχτες

κυβέρναγαν οι τύραννοι

με των «συμμάχων» πλάτες

 

μα στου Πολυτεχνείου την αυλή

φύτρωσε της νιότης μας το άνθος

για μια μπουκιά ξερό ψωμί

και της λευτεριάς το ασίγαστό μας πάθος

 

τη γαλανόλευκη θωριά

«λέρωσαν» κόκκινες σταγόνες

για να μας θυμίζουν πάντα

του λαού μας τους ένδοξους αγώνες

 

σαράντα χρόνια πέρασαν

σχεδόν μισός αιώνας

μα της δημοκρατίας ο θεσμός

μορφή πλαστής εικόνας

 

κι αν αύριο πάλι ξαναρθούν

να κλέψουν τα όνειρά μας

την ίδια αυταπάρνηση

θα δείξει η γενιά μας;