Απώλεια

Άλλωστε τι είναι η ζωή; Μια παρατεταμένη απώλεια όλων όσα αγαπάμε, όπως έχει γράψει και ο Ουγκώ. Νομίζω δεν υπάρχει δυστυχέστερη λέξη απ’ την απώλεια. Απώλεια ενός αντικειμένου, απώλεια χρημάτων, απώλεια ισορροπίας, απώλεια αξιοπιστίας. Μικρό το κακό θα μπορούσαμε να πούμε, όλα αυτά ξαναγίνονται.

Απώλεια ελπίδας, απώλεια υγείας, εδώ τα πράγματα γίνονται πολύ πιο σοβαρά. Ετυμολογικά απ’ το αρχαίο απόλλυμι, που σημαίνει καταστρέφω, αφανίζω, ερημώνω ή χάνομαι: διαλέξτε εσείς πιο είναι το χειρότερο.

Στον πληθυντικό τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα.  Οι απώλειες, παράπλευρες απώλειες, απώλειες αμάχων, ακόμα και η γλυκόπικρη νίκη με απώλειες. Τι αξία έχει, όμως, μια τέτοια νίκη; Σχήμα οξύμωρο, αντιφατικό που σημαίνει πως έχεις ηττηθεί και εσύ ή τουλάχιστον ένα κομμάτι σου.

Και τέλος το τρομερότερο, ο χειρότερος φόβος κάθε ανθρώπου, ο θάνατος ενός σημαντικού σου προσώπου ή το ίδιο χειρότερο ο μη θάνατος, σκέτη η απώλεια ενός σημαντικού σου προσώπου ή η απώλεια οτιδήποτε άλλου είναι σημαντικό για τον καθένα, προσώπου ή μη. Ανεπανόρθωτη απώλεια.

Η ζωή, λοιπόν, είναι μια παρατεταμένη απώλεια όλων όσα αγαπάμε. Εκ πρώτης όψεως ίσως να μη γίνεται κατανοητή η σημασία της φράσης, πρέπει να τη διαβάσεις κάμποσες φορές, προκειμένου να καταλάβεις το βαθύτερο νόημά της, την ακρίβειά της. Η ζωή, όμως, είναι ακριβώς αυτό.

Όσο, όμως, και να πονάει η κάθε απώλεια, μικρή η μεγάλη, ίσως κατά βάθος μας αρέσει να τη θυμόμαστε. Παλιές, σκουριασμένες, σκονισμένες, γερασμένες, ανεκπλήρωτες, μ’ όποιο επίθετο και αν συνδυαστούν οι αναμνήσεις της απώλειας, εμείς συνεχίζουμε να τις σέρνουμε οικειοθελώς στην πλάτη μας, γιατί είναι ένα βάρος, το οποίο δε μπορούμε να αποτινάξουμε έτσι απλά.

Και έπειτα; Έπειτα φτάνουμε στη στιγμή του μη περαιτέρω, της απώλειας του εαυτού μας, στην προσπάθεια να ζήσουμε χωρίς αυτό που χάθηκε, σφυρηλατώντας έναν νέο χαρακτήρα. Γιατί όπως γλαφυρά έχει πει ο Εσάρ: «Χαρακτήρας είναι αυτό που σου μένει όταν χάσεις, όλα όσα θα μπορούσες να χάσεις», γιατί αυτό είναι η ζωή. Μια διαρκής απώλεια. Και αυτό είσαι εσύ, ο χαρακτήρας σου μετά την κάθε απώλεια.

Όμως σήμερα, δεν έμελλε να υπάρξει απώλεια, αντίθετα συνέβη ένα απίστευτο θαύμα αγάπης, ικανό να τους κρατήσει μαζί για μια ολόκληρη ζωή και μάλιστα χαλυβδωμένους απ’ το πιο δυνατό ατσάλι. Όμως, τα θαύματα δεν είναι ο κανόνας, αλλά η σπάνια εξαίρεση. Δε συμβαίνουν κάθε μέρα, αλλά μόνο σε ειδικές περιστάσεις. Τα κάστρα δεν πέφτουν συνήθως μ’ ευχές, αλλά με απώλειες. Γι’ αυτό και όταν συμβαίνουν, θα πρέπει να κατανοούμε τη σπουδαιότητά τους.