Ο ουρανός μέσα μας

Βέβαια, κάποιοι θα πουν πως σημασία δεν έχει ο ουρανός πάνω απ’ το κεφάλι μας, αλλά ο ουρανός μέσα μας, η διάθεσή μας. Τι να τον κάνεις τον πιο όμορφο και φωτεινό ουρανό του κόσμου, αν ο εσωτερικός σου ουρανός ρίχνει αστραπές, βροντές και καταιγίδες, αν ρίχνει ασταμάτητα βροχή που σε πνίγει, που σαπίζει κάθε σου σκέψη.

Και απ’ την άλλη πάλι, αν ο εσωτερικός σου ουρανός είναι διαυγής, γεμάτος όμορφες αποχρώσεις του μπλε και του γαλάζιου, χωρίς κανένα σύννεφο να χαλάει το οπτικό σου πεδίο, τότε ναι, μπορείς να δεις ακόμα και τον πιο καταθλιπτικό ουρανό για όμορφο.

Όμως, υπάρχει άνθρωπος χωρίς συννεφιές, χωρίς βροχές και καταιγίδες; Σίγουρα όχι! Άλλωστε, και η βροχή έχει το νόημά της, αφού είναι απαραίτητη για να βλαστήσουν τα εσωτερικά μας άνθη, αφού ο υπερβολικός ήλιος τα καίει, τα μαραίνει, τα κάνει να χάσουν τη σημασία τους. Το ζητούμενο οπότε είναι να μην υπάρχει μια διαρκής συννεφιά, μια ασταμάτητη μπόρα, αλλά όλα τα καιρικά φαινόμενα να συντελούνται με ισορροπία μέσα μας, γιατί το καθένα έχει μια χρησιμότητα.

Εξάλλου, μετά από μια σφοδρή καταιγίδα είναι που κάνει την εμφάνισή του το ουράνιο τόξο, το πιο όμορφο και ζωηρό απ’ όλα τα καιρικά φαινόμενα, τότε που όλο το φάσμα των χρωμάτων ζωγραφίζεται πάνω στον καμβά του ουρανού.

Κι όμως, το ουράνιο τόξο δεν είναι παρά μια οφθαλμαπάτη, δεν υπάρχει κάπου συγκεκριμένα στον χώρο, αλλά δημιουργείται στο οπτικό μας πεδίο, όταν οι συνθήκες είναι οι κατάλληλες. Δε μπορείς ποτέ να φτάσεις στην άκρη του, γιατί κινείται μαζί με εσένα, όπως και η ευτυχία σου.

*Απόσπασμα απ’ το «Όταν γνώρισα τα μάτια σου» (24γράμματα, 2020)