Kλωστή ζωής

Το καρδιογράφημα χτυπούσε με τον ίδιο μονότονο ήχο, ενώ τα χειρουργικά εργαλεία τρύπωναν απαλά μέσα στο σακατεμένο κεφάλι της Πηνελόπης, η οποία είχε χάσει κάθε επαφή με τη ζωή, με την πραγματικότητα. Όλα είχαν σταματήσει στον γδούπο που έκανε το κορμί της, όταν έπεσε με φόρα πάνω στον βράχο.

Κι όμως ένιωθε πως είχε βγει απ’ το σώμα της και πως περιφερόταν στην κρύα αίθουσα του αποστειρωμένου χειρουργείου. Έβλεπε τους χαμηλούς παλμούς της καρδιάς της να χτυπούν, την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο όλου του ιατρικού προσωπικού, το οποίο ήταν σκυμμένο από πάνω της, τη ματωμένη λαβίδα, τον ιδρώτα στο μέτωπο του γιατρού που κρατούσε στα χέρια του τη κλωστή της ζωής της, η οποία ξετυλίχθηκε για ένα δαχτυλίδι που γλίστρησε απ’ την παλάμη της. Όχι για το ίδιο το δαχτυλίδι, αλλά για όλα όσα αυτό συμβόλιζε για εκείνη, για την ειλικρινή αγάπη που της είχαν χαρίσει και αυτή την είχε κρατήσει μέσα σ’ ένα κουτί και αρνιόταν να τη ζήσει.

Μπορούσε ακόμα να περάσει κάτω απ’ τη χαραμάδα της πόρτας και έτσι αόρατη να περιπλανηθεί σ’ όλους τους χώρους του νοσοκομείου. Να αντικρύσει τα ξενυχτισμένα μάτια και την αγωνία των συγγενών και φίλων που περίμεναν έξω από κλειστές πόρτες, τις τιτάνιες προσπάθειες των γιατρών να σώσουν πληγωμένα σώματα, τη συντροφικότητα όσων κοιμόντουσαν σε καρέκλες δίπλα στους αγαπημένους τους, τον πόνο και τα βογκητά των ασθενών, τα βιαστικά βήματα απ’ τα τσόκαρα των νοσοκόμων, τις σειρήνες των ασθενοφόρων.

Άραγε πόσο μικρή είναι η ζωή, από ποιες λεπτές κλωστές κρέμεται, πόσο δεν την εκτιμούμε όταν την έχουμε, πόσο εύκολα ξεχνάμε τι συμβαίνει γύρω μας και βάζουμε μπροστά ανασφάλειες, εγωισμούς και γινάτια, λησμονώντας πως αυτή μας έχει δοθεί άπαξ και διαπαντός, μόνο μια και μοναδική φορά για να την αναλώνουμε σε φόβους και παράπονα. Ξεχνάμε πως είμαστε απλά μια κουκίδα σ’ έναν αχανή χάρτη, μια φλογίτσα που μπορεί να σβήσει ανά πάσα ώρα και στιγμή απ’ το δυνατό φύσιγμα του αγέρα της ζωής και γι’ αυτό πρωτύτερα θα πρέπει να έχουμε προλάβει να γίνουμε πυρκαγιά, να αφήσουμε τα συναισθήματα μας να μας κάψουν, να διαπεράσουν κάθε εσωτερικό ξύλο του κορμιού μας, να αφήσουμε ιδέες και ιδανικά να πεταχτούν σαν σπίθες στο μυαλό μας και να μας λαμπαδιάσουν ολόκληρους μέσα και έξω, γιατί αλλιώς τι νόημα έχουν όσα ζούμε και βιώνουμε, αν δεν έχεις γίνει κάρβουνο, έστω για μια φορά στη ζωή σου;

*Απόσπασμα απ’ το «Όταν γνώρισα τα μάτια σου» (24γράμματα, 2020)