Το κάθε φιλί

Η Αφροδίτη τον κοίταζε αμίλητη μέσα στα μάτια, ενώ εκείνος σκούπιζε απαλά τα δάκρυα απ’ τα δικά της. Για πρώτη φορά στη ζωή της ένιωθε ασφαλής, ένιωθε την εσωτερική ζεστασιά ενός ανθρώπου. Έκλεισε τα υγρά μάτια της, αφήνοντας τα τελευταία δάκρυα να κυλήσουν απαλά στα μαγουλά της, κόλλησε τα χείλη της πάνω στα δικά του και ύστερα σιωπή.

Απ’ αυτή την εκκωφαντική σιωπή που νιώθεις μέσα σου, όταν φιλάς δύο ξένα χείλη για πρώτη φορά και απ’ εκείνη την ώρα γίνονται τα δικά σου χείλη, τα χείλη που θες να φιλάς πάλι και πάλι, που νιώθεις τη γλυκιά γεύση τους να σε παρασέρνει και να σε ζαλίζει.

Κι αν το σκεφτείς κανείς, τι είναι αυτό που μένει σε τελική ανάλυση, ποια είναι η πρώτη και η τελευταία εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας; Μα φυσικά το πρώτο μας φιλί και όλα τα υπόλοιπα φιλιά που θα ακολουθήσουν σ’ όλες τους τις παραλλαγές. Γλυκά, τρυφερά, αχόρταγα, στοργικά, παθιασμένα, λυπημένα, πένθιμα.

Γιατί κάθε φιλί που δίνεται, μα κάθε ανεξαιρέτως αποτελείται ένα τοις εκατό από αιωνιότητα, κι’ όλο το υπόλοιπο απ’ τον κίνδυνο να είναι το τελευταίο. Και στα αλήθεια τι είναι πιο τρομακτικό απ’ το τελευταίο φιλί; Τίποτα, απολύτως τίποτα.

*Απόσπασμα απ’ το «Όταν γνώρισα τα μάτια σου» (24γράμματα, 2020)