Κενό δοκίμιο

Ο Λεωνίδας πάλι χαμένος στις σκέψεις του, παρατηρούσε τις άδειες θέσεις του λεωφορείου. Κι όμως δεν ήταν άδειες οι θέσεις, τα άψυχα βρομισμένα καθίσματα, φθαρμένα, παραδομένα σαν άλλοι Προμηθέες στην αιώνια τιμωρία της φθοράς. Άδειοι είναι οι άνθρωποι, κενοί πλέον από κάθε συναίσθημα, γυμνοί από αξίες, μα γεμάτοι δήθεν και φαίνεσθαι. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης ο άνθρωπος τείνει στην απόλυτη κενότητα, απαλλαγμένος από κάθε όριο και φραγμό, με μόνο στόχο την δική του πάρτη. Η αυτοπροβολή έχει καταντήσει καθημερινός αγώνας εγωιστικής επιβίωσης και η μόρφωση από πολύτιμο εργαλείο εξελίσσεται σε όπλο μαζικής καταστροφής.

Ο άνθρωπος αντί να προοδεύει και κοινωνικά με το πέρασμα του χρόνου, όπως όλες οι επιστήμες, ακολουθεί το αντίθετο δρομολόγιο. Καθημερινά βουλιάζει όλο και βαθύτερα στον βούρκο και θα ρθει εκείνη η στιγμή που δεν θα φτάνει πια να πάρει ανάσα, μα τότε δυστυχώς ή ευτυχώς θα ναι αργά. Και θα ναι δυστυχώς αργά για την καταδικασμένη ανθρωπότητα, μα ίσως να ναι ευτυχία για την φύση και τα ζώα, τα οποία θα απαλλαχθούν επιτέλους απ’ τον αιώνιο δυνάστη τους. Μα τι ουτοπία και αυτή! Λες και υπάρχει περίπτωση ακόμα και στο τέλος του, ο άνθρωπος, να φανεί λιγότερο εγωιστής και να μην σύρει μαζί του στον Άδη και όλα τα υπόλοιπα δημιουργήματα.

Καταδικασμένος Προμηθέας, λοιπόν, η φύση και ο άνθρωπος το κοράκι που τρέφεται απ’ τα σωθικά της, αιώνιας δυνάστης στη ζωή και στον θάνατο. Σε μια ιστορία που υπάρχει μοναχά δήμιος και πουθενά λυτρωτής, κανείς δεν δέχτηκε να παίξει αυτόν τον ρόλο. Ο Θεός; Ο Θεός μοιάζει να ναι το τσεκούρι του δήμιου, παρά ο λυτρωτής, πλασμένος απ’ την ανθρώπινη λογική άλλωστε, είναι και αυτός καταδικασμένος άθελα του να είναι η τελειότερη χυδαία σκέψη λογικής τους ανθρώπου. Μα, δεν γίνεται να μην υπάρχει λύτρωση, παντού υπάρχει πάντα κάπου η ελπίδα καταχωνιασμένη.

Ίσως, ίσως να υπάρχει μια μικρή γωνιά όπου μπορεί να γεννηθεί ο λυτρωτής, ίσως μέσα στο ανθρώπινο όνειρο. Μόνο εκεί μπορεί ο άνθρωπος να απαλλαγεί απ’ την άγονη λογική του και να ζυμώσει κάτι ελπιδοφόρο, να δημιουργήσει μια προοπτική. Έτσι δεν είμαστε άλλωστε οι άνθρωποι; κρυβόμαστε στον ξύπνιο μας και ελευθερωνόμαστε μοναχά το βράδυ, στα όνειρά μας, γιατί τα όνειρα δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε, δεν χωράνε σε καλούπια. Τα όνειρα είναι η μόνη πραγματική ελευθερία του ατόμου, το μεγαλύτερο δώρο που έχει προσφέρει ο ίδιος στον εαυτό του. Να κρατά καλά κρυμμένα μέσα του όσα φοβάται, όσα θέλει, όσα αποζητά και να τα καταπνίγει, ώσπου ξαφνικά αυτόματα δίχως πρέπει, να εμφανίζονται και να γεύεται ένα μικρό κομμάτι τους. Μπορεί να είναι ο τρόπος του εαυτού μας να μας αφυπνίζει, να μας θυμίζει, την στιγμή που δεν το ελέγχουμε, τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε. Να τι είναι τα όνειρα, η πυξίδα μας. Κι άλλοι παλεύουν χρόνια να τα κάνουν πραγματικότητα, και γι’ άλλους αρκεί και αυτό το λιγάκι κάθε που νυχτώνει. Μήπως και ο παράδεισος, ένα όνειρο δεν είναι; Κι η κόλαση; Η κόλαση είναι αυτό που ζούμε, η καλύτερα αυτό που δημιουργήσαμε. Κοίτα να δεις αντίθεση.

Ο παράδεισος ταυτισμένος με το φως, μόνο που τα όνειρα συνήθως γίνονται το βράδυ. Η κόλαση πάλι ταυτισμένη με το σκοτάδι, μα αρκούν λίγες ματιές στο φως της μέρας για να καταλάβεις τι είναι κόλαση. Μπορεί ίσως και ο άνθρωπος να ταν κάποτε σαν τα αιλουροειδή, να κοιμόταν την μέρα και να κυνηγούσε την νύχτα. Κι αν όντως υπάρχει Θεός; Τότε μάλλον έχει κρυφτεί γιατί απέτυχε, γιατί κατάφερε να δημιουργήσει ότι ποιο βρώμικο και να του επιτρέψει να μολύνει τη φύση. Μα στο μυαλό μας ο Θεός είναι τέλειος, άρα μάλλον δεν πρέπει να υπάρχει. Γιατί δεν γίνεται να ναι τέλειος και να έπραξε τέτοιο λάθος. Γιατί αν ήταν σωστός Θεός θα παραδεχόταν το λάθος του και θα το διόρθωνε και τότε θα ταν πιότερο από τέλειος.

Γιατί σε τι μου χρησιμεύει τάχα εμένα ο τέλειος Θεός; Σε τίποτα! θα προτιμούσα να ταν απλά χρήσιμος Θεός. Άλλωστε ποιος ιδιοκτήτης αφήνει του νοικάρηδες να μένουν μέσα στο σπίτι του, χωρίς να του πληρώνουν μια και να του το καταστρέφουν κιόλας; Μα τι τον μπλέκουμε τώρα τον Θεό, ας τον αφήσουμε ήσυχο εκεί που έχει φωλιάσει, φυτεμένο στο ανθρώπινο μυαλό. Άθελα του έμπλεξε και αυτός, τον έμπλεξαν για να μας κρατούν δεσμώτες, γιατί οι οι κλειδαριές και οι αλυσίδες του μυαλού είναι πολύ πιο αποτελεσματικές και πρακτικές απ’ τις αλυσίδες των χεριών.