αγέλαστη ποίηση

Ουράνιο τόξο ασπρόμαυρο
ξεπροβάλλει στη συννεφιά
και χαλάει την εικόνα
που επικρατεί στην ερημιά

μόνα παγκάκια αδειανά
δίπλα σε μαύρους κάδους
τα σκουπίδια της ζωής
ανθρώπινο έγκλημα πάθους

πεσμένα φύλλα πράσινα
πού έγιναν καφέ
παλιά δικά μας όνειρα
που μείναν στο ποτέ

αγέλαστοι άνθρωποι που κλαίνε,
που κοιτούν λοξά
έχουν ξεχάσει να αγαπάνε
και μετρούν μόνο λεφτά

χαρτί τεράστιας αξίας
με άρωμα μαγευτικό
αγοράζει τα πάντα
μα όχι το δικό μας όνειρο

σταματάει να μετρά
εκεί που αρχίζει η καρδιά
δεν μπορεί να ξεπεράσει
της ελπίδας την γωνιά

έχουμε μόνο ιδέες
άδεια χέρια καθαρά
μην αφήσουμε ποτέ μας
άλλον να μας κυβερνά